Rozdział 39.

I czasem tak ciężko powiedzieć komuś,

że się go potrzebuje.

Kolejne dni były strasznie monotonne. Zaprowadzałam Oliego do przedszkola, a w południe szłam go odbierać. Starałam się jak najbardziej odciążać Dagmarę. Po prostu chciałam, aby choć trochę miała ze mnie pożytek. Kiedy wychodziła do pracy, ja z nudów  sprzątałam całe ich mieszkanie. W sumie z nudów nawet stawałam przy blacie kuchennym i gotowałam. To obiad dla naszej trójki, a to jakieś dobre ciasto. Miałam też dużo czasu do przemyśleń. Może i rozmawiałam codziennie z Nowakowskim wiedziałam, że nie powinnam go tak zwodzić. Dotarło do mnie to, że nie darzę go takim uczuciem na jakie zasługuje. Doszłam do wniosku, że przy pierwszym spotkaniu z nim będę musiała przeprowadzić poważną rozmowę. Kolejną poważną rozmowę. Wiedziałam też, że zapewne urażę go swoją decyzją, ale musiałam to w końcu powiedzieć. Przecież nie mogłam go nadal zwodzić, nie tym razem, a tym bardziej nie jego.

Nastał dzień meczu w Katowicach. Wstałam z samego rana. Daga jeszcze spała, nie chciałam jej budzić. Zrobiłam kilka kanapek na podróż i poszłam się ubrać. W ekspresowym tempie wzięłam prysznic i włożyłam na siebie ciuchy. Spięłam włosy w wysokiego kucyka i zrobiłam delikatny makijaż. Kiedy wychodziłam z łazienki w drzwiach minęłam z Dagmarą. Spakowałam do torby kanapki, a później schowałam do niej kilka niezbędnych rzeczy takich jak kilka naszych ubrań czy kosmetyczkę. Po zjedzeniu śniadania w końcu wyruszyliśmy w drogę.

-Nie mogę się już doczekać, kiedy zobaczę tatę w akcji! – młody Winiarski jak zwykle pałał optymizmem.

-Nawet nie wiesz czy będzie grał, nie ciesz się tak. – starałam się zastopować trochę jego optymizm, ale jakoś nie udało mi się tego dokonać.

-Mamusi, daleko jeszcze?

-Słońce, niedawno wyjechaliśmy. – Dagmara ze stoickim spokojem mu odpowiedziała.

Całą drogę słuchałyśmy tylko narzekań Oliego na to, że za wolno jedziemy, że nie może się doczekać kiedy zobaczy ojca. Praktycznie co kilka minut zadawał swoje stałe pytanie „Daleko jeszcze?”.

-Już jesteśmy w Katowicach. – powiedziałam, kiedy tylko ujrzałam zielną tabliczkę informującą o wjeździe do miejscowości.

-Jest, jest, jest! – krzyczał wyraźnie gestykulując rękoma.

Po kilkunastu minutach jazdy po Katowicach dotarliśmy pod hotel. Młody wybiegł od razu, kiedy przy wyjściu zobaczył Michała. Winiarski senior zabrał naszą torbę. W recepcji odebraliśmy swoje klucze i windą wjechaliśmy na swoje piętro. Weszłam do swojego pokoju i od razu rzuciłam się na łóżku. Wyciągnęłam ze swojej torebki pamiętnik i zaczęłam w nim pisać.

„Być na miejscu i się nie cieszyć.

Czy jest to możliwe?

Muszę z Nim w końcu porozmawiać.

Muszę Mu powiedzieć prawdę.

Muszę się przyznać do swoich uczuć.

Muszę Mu powiedzieć, że Go NIE kocham..”

Głośno westchnęłam zamykając zeszyt. Wtem rozległo się pukanie do drzwi. Krzyknęłam tylko „Proszę”, a po chwili uchyliły się. Michał od razu podszedł do mnie i mocno mnie przytulił.

-I jak tam młoda? – usiadł obok mnie na łóżku.

-Katastrofa. – westchnęłam siadając obok niego.

-Ej, siostra. – spojrzał na mnie. – Co jest?

-Wiesz, miałam ostatnio sporo czasu do przemyśleń i dosz..

-Co wymyśliłaś? – wszedł mi w zdanie.

-Nie kocham go. – wypowiedzenie tych słów przyszło mi z ogromnym bólem.

-Ale kogo?

-Jak to kogo? Piotrka. – schowałam twarz w dłonie i rozpłakałam się jak małe dziecko.

-Musisz z nim porozmawiać.

-Wiem o tym. Chcę zrobić to dzisiaj.

-Ale nie możesz mu tego powiedzieć przed meczem. – objął mnie, a ja położyłam głowę na jego ramieniu.

-Wiem Michał, zrobię to po. – jakbyśmy wykrakali swoją rozmową owego osobnika, bo otrzymałam od niego wiadomość tekstową.

14:12 Piotrek:

Widzimy się po meczu? ;> Przed wolę nie, bo się nie skupię. ;P

14:13 Ja:

Tak, po meczu się widzimy. ;). Musimy porozmawiać.

14:15 Piotrek:

Czekaj po meczu przy głównym wyjściu. ;*

14:18 Ja:

Dobrze, do zobaczenia. ;) ;*

Pożegnałam się z Michałem i położyłam się na łóżku. W głowie miałam totalny mętlik. Nie potrafiłam sobie wyobrazić tej całej rozmowy. Po prostu to było trudniejsze niż sobie wyobrażałam. W głowie miałam ułożony plan rozmowy, ale wiedziałam, że to wszystko zniknie kiedy tylko go zobaczę. Wiedziałam też, że będzie chciał mnie pocałować na powitanie, czy nawet przytulić. Wiedziałam, że nie będę mogła tego zrobić.

Godzinę przed meczem wyjechaliśmy z hotelu. W Spodku byliśmy pół godziny wcześniej. Przywitałam się ze wszystkimi siatkarzami, po czym zajęłam miejsce na trybunach, tuż za bandami. Kiedy gracze pojawili się na płycie boiska Nowakowski od razu mnie dostrzegł, pomachał mi i szeroko się uśmiechnął. Odwzajemniłam jego gest, ale nie był to szczery uśmiech, nie tym razem. Tym razem musiałam wymusić uniesienie kącików ust ku górze, jak nigdy dotąd. Mecz przebiegał dosłownie pod dyktando naszych Złotych siatkarzy. Wygrali zdecydowanie w trzech setach kończąc poszczególne następującymi wynikami: do 20, 18 i 15. Byłam niezmiernie szczęśliwa. Piotrek pokazał klasę i udowodnił, że jest jednym z najlepszych środkowych bloku na świecie. Kiedy tłum wrzeszczących fanek oddalił się w kierunku siatkarzy spokojnie opuściłam halę. Wytrwale czekałam na Nowakowskiego przy wyjściu. Po kilkunastominutowym wyczekiwaniu pojawił się Nowakowski. Objął mnie od tyłu w talii i mocno przytulił do siebie, po czym pocałował mnie w policzek. Odwróciłam się w jego stronę i znów tego wieczoru wysiliłam się na delikatny uśmiech. Nie chciałam go dłużej okłamywać, tym bardziej, że zanim to wszystko tak się potoczyło byliśmy przyjaciółmi, najlepszymi przyjaciółmi.

-Gratuluję wygranej. – przerwałam ciszę, która po raz pierwszy zdawała się zupełnie niezręczna.

-Gdyby Ciebie nie było nie poradziłbym sobie. – objął mnie ramieniem i przyciągnął ku sobie.

-Dałbyś sobie radę. – uniosłam kąciku ust ku górze. – Piotrek usiądziemy?

-Jasne. – pociągnął mnie za dłoń, a po chwili znajdowałam się na jego kolanach zamknięta w jego szczelnym uścisku. Nie długo posiedziałam na jego kolanach, bo od razu usiadłam obok niego.

-Wiesz, jesteś dla mnie naprawdę waż..

-Ale? – przerwał mi, kiedy tylko spojrzałam w jego oczy.

-Ale nie potrafię Cię obdarzyć takim uczuciem jakiego byś oczekiwał. – ujęłam jego dłoń i podniosłam się.

-Ale o czym Ty mówisz? – wstał zaraz po mnie i spojrzał w moje oczy.

-Piotrek, nie kocham Cię. – po moich policzkach spłynęły słone krople tworząc strumyki. – Nie potrafię Cię pokochać i nigdy nie będę potrafiła tego zrobić.

_______________________________________________
Mamy kolejny rozdział. ;). Przepraszam za nieregularność, ale to wszystko przez brak swojego komputera. Będę go miała dopiero w czasie wakacji, lub po nich, niestety. 

Co do rozdziału.. Napisany chyba najszybciej z tych wszystkich tutaj, ale mimo to nie podoba mi się. Jest taki bez ładu i składu, niestety. Nie będę Was okłamywać. Nieubłagalnie zmierzamy ku końcowy historii Maćka i Diany. Powiem Wam, że najprawdopodobniej kolejny rozdział będzie epilogiem. Mam nadzieję, że nie zawiodę Was. ;)


Pozdrawiam, inaccessiblegirl!