Rozdział 35.

Brakuje Ci jednej osoby,

a cały świat jest opustoszały.

Nim zorientowałam się jak blisko mojej twarzy znajduje się piotrkowa twarz, jego miękkie wargi spoczęły na moich i połączyły się w delikatnym pocałunku.

-Diana, ja przepraszam, nie chciałem, aby to tak wyszło.. – momentalnie zaczął mnie przepraszać, kiedy tylko odsunął się ode mnie.

-Ja.. Przepraszam. – odparłam, podniosłam się i wybiegłam z kawiarni. Czułam, jak po moich policzkach spływają łzy, choć sama nie wiedziałam dlaczego tak się stało. Ruszyłam w drogę powrotną do spalskiego ośrodka. Kiedy wydawało mi się, że Nowakowski mnie już nie dogoni, poczułam jak ktoś łapie mnie za nadgarstek.

-Dianik, przepraszam. – odwrócił mnie w swoją stronę i przyciągnął do siebie, po czym mocno objął swoimi ramionami. – Nie powinienem, ale..

-Dlaczego do cholery zawsze jest jakieś ale?! – krzyknęłam wchodząc mu w zdanie. – Dlaczego nie może być dobrze?!

-Diana, nie denerwuj się i przede wszystkim nie krzycz.

-Ale Piotrek, do cholery! – znów uniosłam głos i odsunęłam się od niego. – Kiedy mam wrażenie, że jest już dobrze wszystko zaczyna się od nowa i wszystko się pieprzy!

-Nie mów tak. – podszedł do mnie i znów mnie przytulił.

-Wydaje mi się, że mam przyjaciela, a prawda jest zupełnie inna. – wyswobodziłam się z jego objęć i otarłam spływające po policzkach łzy. – Wszystko jest zupełnie inne niżeli w mojej głowie.

-Nie jest tak. – schował moje dłonie w silnym uścisku swoich. – Może po prostu przyjaźń damsko-męska nie istnieje?

-Ale skąd ta pewność, Piotrek?

-Bo prędzej czy później jedno zakocha się w drugim i przyjaźń szlag trafi. – ułożył swoją dłoń na moim policzku i znów delikatnie musnął moje usta.

-Piotrek.. – odsunęłam się od niego kładąc dłoń na jego klatce piersiowej. – Proszę Cię.

-Ale co ja mogę z tym zrobić? Przecież nie zniszczę uczucia jakim Cię darzę.

-Ale o jakim uczuciu Ty do cholery mówisz?! Nie ma żadnego uczucia Piotrek!

-To dlaczego nie możesz oderwać ode mnie oczu, kiedy się uśmiecham? Dlaczego nie reagujesz, kiedy Cię dotykam? – jakby na potwierdzenie swoich słów ułożył dłonie na mojej talii.  – Dlatego nie protestujesz, co?

-Piotrek..

-Dlaczego nie poprosisz, żebym przestał?

-To nie jest takie łatwe, jak Ci się wydaje.

-Gdybyś nic do mnie nie czuła uderzyłabyś mnie w twarz, tak że bym to zapamiętał raz na zawsze. – odgarnął kosmyk moich włosów za ucho. – Gdybyś nic nie czuła, nie stałabyś teraz tutaj, ze mną, w blasku księżyca. Powiedz, że nic nie czujesz, a dam sobie spokój.

-Wracajmy.

-Powiedz, że nic nie czujesz do mnie.

-Nie potrafię tego powiedzieć, rozumiesz Piotrek!? Nie potrafię, do cholery.

-Więc nie uciekaj przed tym uczuciem, pozwól mu rozkwitnąć. – przygarnął mnie ku sobie i przytulił.

-Proszę Cię, wracajmy.

Na jego reakcję nie musiałam długo czekać. Chwycił moją dłoń i razem ruszyliśmy w kierunku ośrodka spalskiego. W głowie kłębiło mi się tysiące, jak nie miliony myśli. Sama nie wiedziałam co mam zrobić, bo przecież nie potrafiłam podjąć decyzji w przeciągu kilku minut czy chociażby godzin. Droga powrotna minęła nam w milczeniu, jak nigdy. Rozstaliśmy się na naszym piętrze żegnając się krótkim „dobranoc”. Tylko na tyle było mnie stać, nie potrafiłam dzisiaj z nim na spokojnie porozmawiać. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i od razu udałam się do łazienki, wygrzebując wcześniej z torby pidżamę. Wzięłam szybki prysznic i po ubraniu się od razu opuściłam łazienkę i usiadłam na łóżku. Do moich uszu dobiegał odgłos muzyki, który zapewne dochodził z imprezy Ignaczaka. Wzięłam do ręki pamiętnik i znów zaczęłam zapisywać bezsensowne zdania.

„Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.

Czas zacząć żyć na nowo.

Czas zacząć żyć z..

No właśnie, z NIM?

Siedzi w moich myślach.

Na ustach czuję dotyk Jego warg.

Nozdrza drażni zapach Jego perfum.

W głowie są jedynie myśli o NIM”.

Zamykając zeszyt jedynie głośno westchnęłam. Schowałam go pod poduszkę i oddałam się w objęcia Morfeusza.

***

Następnego dnia obudził mnie delikatny odgłos pukania do drzwi. Nie miałam ochoty nikogo widzieć, ale nie wypadało mi nie otworzyć. Nim zwlekłam się z łóżka drzwi delikatnie się uchyliły.

-Mogę? – zza drzwi można było dostrzec twarz Nowakowskiego.

-Jasne. – wysiliłam się na delikatny uśmiech, a on od razu zjawił się przy moim łóżku. – Co Cię do mnie sprowadza?

-Przepraszam, że tak wcześnie. – westchnął siadając na skraju łóżka. – Ale chciałem Cię przeprosić za wczoraj.

-Piotrek.. – westchnęłam siadając obok niego. Głowę ułożyłam na jego przedramieniu. – Nie przepraszaj, nie masz za co.

-Po prostu wtedy to było silniejsze ode mnie.. – spuścił głowę.

-Piotruś. – uśmiechnęłam się delikatnie i chwytając za jego podbródek, uniosłam jego warz delikatnie ku górze, po czym musnęłam jego usta. – Widzisz, teraz ja też muszę Cię za to przeprosić. – wzruszyłam ramionami, a on tylko zaśmiał się i porwał mnie w swoje ramiona, po czym pocałował w czubek głowy.

-Idziesz na śniadanie?

-Wiesz co, nie jestem głodna, ale Ty idź. – posłałam w jego kierunku ciepły uśmiech.

-Nie zgadzam się. – zaprotestował. – Wczoraj też nic nie jadłaś, więc zbieraj się, idziemy na stołówkę.

-Ale..

-Nie ma żadnego ale. Ubieraj się i idziemy. – wyszczerzył się niemiłosiernie.

-Czy musisz być taki uparty? – uniosłam brwi ku górze.

-Wiesz, ma się ten swój urok. – poruszał zabawnie brwiami i musnął swoimi wargami moje.

-Diana, śnia…

________________________________________________________

Trochę krótki wyszedł, ale chciałam coś na weekendzie dodać, ponieważ nie wiem jak to będzie w tygodniu. Zapewne na długi weekend dadzą masę nauki, ale później w ciągu matur może cosik dodam, mam chociaż taką nadzieję. ;)

Zapraszam również TUTAJ. Wczoraj pojawił się kolejny rozdział nowej historii. ;). Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu. ;)

Co myślicie o odejściu Lipe do Turcji? Cieszycie się z tego czy ubolewacie nad tym? Ponoć Zbychem też się turecki klub interesuje..

Pozdrawiam, inaccessiblegirl!