Rozdział 29.

Nie myśleć co było, nie popadać w paranoje,

pierdolić ludzi i robić swoje.

Jednym szybkim ruchem dłoni otarłam ostałe krople łez z policzków i oparłam się o ścianę siadając na łóżku. Spodziewałabym się każdej osoby, tylko nie jego. Zniosłabym widok wszystkich, ale nie jego osoby.

-Michał mi powiedział, że tutaj Cię znajdę.

-Po co tu przyszedłeś? – mruknęłam w jego stronę. – Chcesz tylko skrzywdzić Aśkę, bo nic innego nie potrafisz!

-Diana, nie Twoja sprawa co jest pomiędzy mną, a Asią więc z łaski swojej nie wtrącaj się. – spojrzał na mnie z tym swoim cwaniackim uśmiechem.

-Idź stąd i zostaw mnie, jak i ją w spokoju!

-Jakbym nie był dla niej ważny to nie jechała by ze mną do Serbii. – stanął obok Aśki i objął ją w pasie.

-Aśka, powiedz, że to nie jest prawda..

-Diana, posłuchaj mnie. – usiadła na brzegu łóżka i chwyciła moje dłonie. – Chciałam Ci o tym powiedzieć, ale bałam się teraz to robić.

-Zostaw mnie! – wyrwałam dłonie z jej uścisku. – Zostaw mnie i wyjdź stąd!

-Diana..

-Wynoście się !

Dopiero jak krzyknęłam wyszli. Aśka nadal nalegała, że zostanie, ale nie pozwoliłam jej na to. Cała zaistniała sytuacja z Maćkiem mnie przerosła, a do tego moja najlepsza przyjaciółka ukrywała przede mną fakt, że wyjeżdża do Serbii razem z Aleksem.

-Diana, co się stało?

-Daga, ja po prostu mam tego wszystkiego dość. – schowałam twarz w poduszkę.

-Kochanie, musisz im wszystkim pokazać, że jesteś silna, że każda porażka jaką w życiu doznałaś wzmocniła Cię na tyle, że nie przejmujesz się żadnym potknięciem. – pogładziła dłonią moje plecy, pocałowała czubek mojej głowy i wyszła.

-Może ma rację. – podniosłam głowę i usiadłam spoglądając przed siebie.

Zeskoczyłam z łóżka i udałam się do łazienki, gdzie wzięła szybki prysznic, ubrałam się, spięłam włosy w luźnego warkocza i zrobiłam delikatny makijaż, aby ukryć to, że płakałam. Wyszłam i od razu zeszłam na dół, gdzie Daga krzątała się po kuchni.

-Może pójdę po Oliwiera do przedszkola? – chwyciłam w dłoń jabłko i wbiłam w nie swoje zęby.

-Mogłabyś? – przeniosła wzrok z nad garnka na mnie. – Byłabym wdzięczna.

-To Ty sobie tutaj gotuj, smaż czy co tam robisz, a ja pójdę po niego. – cmoknęłam ją w policzek i zabierając torbę z przedpokoju wyszłam z mieszkania.

Droga do przedszkola minęła mi dość szybko, ale to dlatego, że nie było ono dość daleko od naszego osiedla. Weszłam do środka i od razu przeszłam do Sali, w której kończyli zajęcia. Oli gdy tylko mnie zobaczył od razu podbiegł do mnie i mocno mnie przytulił. Uśmiechnęłam się do niego i chwyciłam jego dłoń, po czym razem weszliśmy do szatni, gdzie szybko go ubrałam i zabierając jego plecak z jakże cudownym obrazkiem Supermana wyszliśmy z budynku, uprzednio żegnając się z przedszkolanką.

-A dlaczego mama po mnie nie przyszła?

-Bo jest zajęta gotowaniem obiadu. – zaśmiałam się czochrając jego włosy.

-Aaa, to dzisiaj jestem pod Twoją opieką?

-Młody, nie gadaj tyle, tylko chodź szybko, bo obiad nam wystygnie. – uśmiechnęłam się. – Więc ruchy, ruchy.

Spokojnym, ale dość szybkim krokiem dotarliśmy w mgnieniu oka na osiedle i od razu wpadliśmy do mieszkania. Zaniosłam plecak Oliwiera do jego pokoju, a on jak zwykle od razu udał się do kuchni, gdzie wkręcił się w rozmowę z Dagmarą. Sama przeszłam do swojego pokoju, gdzie usiadłam na krześle znajdującym się przy biurku, które niegdyś służyło do odrabiania moich prac domowych. Wyjęłam zeszyt z szuflady. Dobrze skryty zeszyt. Uśmiechnęłam się sama do siebie i sięgnęłam po długopis. Otworzyłam na ostatniej zapisanej stronie i przeczytałam ostatnie zdanie:

„Wszystko zaczyna się i kończy po coś, żeby nastały nowe lepsze czasy”.

Znów mimowolnie się uśmiechnęłam na sam „dźwięk” odbijanych słów w mojej głowie i przewróciłam kartkę na pustą stronę. Wyjrzałam przez okno i uniosłam kąciki ust ku górze. Ponownie przeniosłam wzrok na pustą kartkę w zeszycie i zaczęłam pisać całkowicie bezsensowne zdania.

„Jest coś co sprawia, że człowiekowi chce się żyć.

Jest coś co sprawia, że człowiek budzi się każdego ranka.

Jest coś co sprawia, że w mgnieniu oka życie traci sens.

Jest coś co sprawia, że serce pęka na kawałki.

Jest coś co sprawia, że trzeba walczyć o szczęście.

Jest coś co sprawia, że życie staje się piekłem.

Jest coś co sprawia, że w jednej chwili bańka mydlana pęka.

Jest KTOŚ kto sprawia, że walczy się mimo wszystkiego.”

-Diana, chodź na obiad! – z potoku moich bezsensownych zdań wyrwał mnie głos Dagmary dochodzący z jadalni.

-Już idę! – krzyknęłam spoglądając ostatni raz na treść zapisanych literek, słów czy wyrazów, jak kto woli.

„Jest ON.”

Dopisałam ostatnie dwa wyrazy i podkreśliłam je. Zamknęłam zeszyt i znów schowałam go w szufladzie. Wyszłam z pokoju i zbiegłam po schodach, gdzie już wszyscy łącznie z Michałem siedzieli i oczekiwali na mnie. Przeprosiłam ich wszystkich, że musieli czekać aż zejdę. Wzajemnie życzyliśmy sobie smacznego i zabraliśmy się za jedzenie. Po obiedzie oczywiście pomogłam posprzątać Dagmarze, a później usiadłam z Oliwierem w salonie przy stoliku i jak za starych, dobrych czasów pomogłam mu pokolorować obrazek, który przyniósł z przedszkola.

-Diana, powiesz nam co się stało? – wiedziałam, że w końcu padnie to pytanie i byłam pewna, że zapyta o to Michał.

-Synku, idź do siebie do pokoju.

-Ale maaaaaaamo. – jęczał przeciągając samogłoskę „a”.

-Później przyjdę do Ciebie to poczytam Ci bajkę, pasuje? – uśmiechnęłam się, a ten kiwnął tylko głową i za chwilę zniknął za drzwiami swojego pokoju.

-Powiesz?

-Ale co mam Wam powiedzieć? – westchnęłam podnosząc się z podłogi.

-Chociażby to, dlaczego przyjechałaś wcześniej. – usiadł obok mnie i spojrzał na mnie.

-Bo nad morzem nie dopisywała pogoda.

-Ciekawe, Tobie nie dopisywała, a Maćkowi tak? – spojrzał znacząco na Dagmarę.

-Diana, wiesz, że możesz nam powiedzieć wszystko, prawda?

-Daga, zrozum mnie, że nie chcę o tym rozmawiać. – w moich oczach zaczęły się gromadzić łzy.

-Już dobrze. – Michał objął mnie ramieniem i pocałował w głowę.

-Aśka wyjeżdża do Serbii. – walnęłam prosto z mostu po chwili ciszy.

-Jak to?

-No tak Alek ją zabiera ze sobą. – po moich policzkach spływały słone krople.

-Więc dlaczego płaczesz? Powinnaś się cieszyć jej szczęściem.

-Po prostu boję się, że ją skrzywdzi.

-Dianik, wiesz co Ci powiem? – spojrzałam na niego pytającym wzrokiem. – Jeżeli naprawdę traktujesz ją jak przyjaciółkę to musisz zaakceptować jej decyzję. – Wiem jaki jest Aleks. – zaśmiał się, a ja tylko dźgnęłam go palcem między żebra. – Dobra, już na poważnie. Ty też wiesz jaki on jest, ale jakbyś się czuła gdybyś rozbiła ich związek? Przecież on może naprawdę coś do niej czuć, może ją kochać, a ona jego.

-Michał, ale boję się o nią, cholernie się o nią boję.

-I powinnaś się bać, siostra. – poczochrał moje włosy. – Ale powinnaś również jej kibicować i cieszyć się jej szczęściem.

-Dziękuję. – uśmiechnęłam się i cmoknęłam go w policzek. To samo uczyniłam z policzkiem Dagi, nim pognałam do swojego pokoju.

Znów usiadłam przy biurku i wyjęłam z szuflady zeszyt. Otworzyłam na ostatniej stronie i chwyciłam długopis w dłoń.

„Walcz o to, co kochasz.

Walcz o to, czego pragniesz

Walcz o swoją przyjaźń.

Walcz o swoją MIŁOŚĆ.”

Mimowolnie na moją twarz wkradł się uśmiech, a ja znów tego dnia schowałam zeszyt w bezpieczne miejsce. Podniosłam się i podeszłam do okna wyglądając przez nie.

-Mamo, tato.. – szepnęłam sama do siebie. – Co ja mam zrobić z tym wszystkim?

Po moich policzkach znów spłynęły łzy. Stałam i wpatrywałam się w niebo, które tego dnia było bezchmurne i piękne.

-Co ja mam zrobić? – ponownie szepnęłam sama do siebie.

-Może powinnaś w końcu zrozumieć to wszystko co się dzieje tutaj naokoło Ciebie?

______________________________________________________

No i mamy kolejny rozdział. ;). Mam nadzieję, że się podoba i że nieco nadrobiłam te dni, kiedy nie dodawałam zbyt często rozdziałów. ;)

Pozdrawiam serdecznie! ;**