Rozdział 27.

Momenty, w których łamie nam się głos

należą do najważniejszych.

Te dwa słowa wypowiedziane przez Maćka odbijały się echem w mojej głowie. Z każdą sekundą słyszałam je głośniej i intensywniej. Na moją twarz wkradł się mimowolny uśmiech, delikatny uśmiech, ale zarazem zmieszanie. Dlaczego? Może po prostu dlatego, że nie potrafiłam powiedzieć mu tych dwóch wyrazów, tych dziewięciu liter, które sprawiały, że druga osoba staje się szczęśliwsza. Widziałam w jego oczach, że jest zdziwiony moją reakcją, ale co miałam mu powiedzieć? Jeszcze nie byłam niczego pewna. Owszem, byliśmy parą, ale przecież nie powiem mu, że go kocham kiedy nie jestem tego całkowicie pewna. Widząc smutek i.. No właśnie, i co? Zdumienie? Rozgoryczenie? Możliwe. Ale wracając. Spoglądając w jego oczy wysiliłam się na delikatny uśmiech. On wyraźnie kiwnął z niedowierzaniem głową, podniósł się i nie zwracając uwagi na to, czy idę z nim ruszył w stronę domku. Czując jak po moich policzkach spływają łzy podniosłam się i jednym, szybkim ruchem otarłam je. Przyciągnęłam kolana ku sobie i objęłam je rękoma spoglądając w dal. Delikatny powiew wiatru sprawiał, że woda tworzyła fale, które odbijały się o brzeg. Niebo było rozświetlone przez gwiazdy i księżyc, potocznie zwany w swojej pełni kołem. A ja? Czułam się źle po tej całej zaistniałej sytuacji, ale coś w środku mnie mówiło mi, że zrobiłam dobrze. Podniosłam się i otrzepałam swoje ciało z mokrego piasku. Wolnym krokiem z założonymi rękoma szłam przed siebie, w kierunek, który wyznaczały mi moje nogi, a co za tym idzie, po tym jakże samotnym powrocie weszłam do domku. Maciek nawet nie zareagował. Jak gdyby nigdy nic siedział w małą, ale przytulnym salonie i wpatrywał się beznamiętnie w ekran telewizora. Nawet nie zareagował, kiedy weszłam do środka. Zdjęłam jedynie buty i od razy wolnym krokiem weszłam na piętro, gdzie bez zastanowienia wparowałam do pokoju, aby tam jak gdyby nigdy nic walnąć się na łóżku. Oczywiście nie długo tak sobie leżałam, bo przecież była dość późna godzina, co wywnioskowałam po spojrzeniu na zegarek znajdujący się na wyświetlaczu telefonu. Podniosłam się i wyciągając z jednej z półek pidżamę przeszłam do łazienki znajdującej się przy pokoju. A tam wzięłam szybki prysznic. Nie miałam po prostu ochoty, aby siedzieć tam niewiadomo jak długo, bo po tym „romantycznym” wieczorze wszystkiego mi się odechciało. Ubrana, z wysuszonymi i spiętymi w kok włosami ponownie weszłam do pokoju, gdzie kładąc się na łóżku okryłam swoje zmarznięte ciało kołdrą po sam czubek nosa, jak to się mówi.

***

Następnego dnia obudziłam się dość późnym popołudniem. W sumie gdyby nie wpadające promienie słońca zapewne i tak bym się nie podniosła z łóżka, ale kiedyś trzeba wstać. Spojrzałam na zegarek w telefonie. Dochodziła godzina czternasta. Przeciągnęłam swoje zaspane mięśnie czy stawy, jak kto woli i od razu stanęłam przy półce wybierając odpowiednie ubrania. Przeszłam do łazienki, gdzie nie odbyło się bez porannej toalety, po czym ubrałam się i zrobiłam delikatny makijaż. Wychodząc rzuciłam jedynie na łóżko swoją odzież nocną i od razu zbiegłam po schodach. Rozejrzałam się po wszystkich kątach i ku mojemu zdziwieniu w żadnym z pokoi nie znalazłam Maćka. Nawet pozwoliłam sobie wejść do jego sypialni, a tam co? Zwykła pustka, jedynie jakieś jego rzeczy rozwalone po podłodze.

-Gdzie on do cholery jest?! – powiedziałam sama do siebie, po czym od razu wybiegłam z domku i skierowałam się w stronę plaży. Rozejrzałam się w każdą stronę i ruszyłam w lewo. Przeszłam prawie całą długość plaży, kiedy na molu zobaczyłam dobrze mi znaną sylwetkę. Zamarłam. Niepewnie podeszłam bliżej i wtedy upewniłam się, że to co widziałam było prawdą.

-Tak bardzo mnie kochasz, tak? – powiedziałam drżącym głosem, a on momentalnie oderwał się od swojej „koleżanki”. – Właśnie widzę.

-Diana, poczekaj! – krzyknął, a ja nawet nie zareagowałam. – Diana, daj mi to wyjaśnić!

-Co mam dać Ci wyjaśnić? – odwróciłam się w jego stronę. – Może powiesz mi, że po prostu bawiłeś się w dentystę? – po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Zabolało mnie to, cholernie mnie zabolało.

-Kochanie..

-Nie mów do mnie kochanie! – teraz już wrzasnęłam na całą plażę. – Daj mi spokój.

-Diana!

Docierał do mnie jego krzyk, a ja nie reagowałam na jego wołania i prośby. Swój dość szybki krok zamieniłam na bieg. Nie miałam zamiaru z nim rozmawiać, szczególnie nie po tym, co zobaczyłam kilkadziesiąt sekund wcześniej. Wbiegłam do domku i od razu po wejściu na piętro trzasnęłam drzwiami swojego pokoju.

Więc przejdźmy do naszego kochanego Aleksa..

Pod blokiem Aśki byłem punktualnie o godzinie dwudziestej. Oczywiście nie mogłaby być dziewczyną, gdyby nie spóźniła się jakieś dziesięć minut. Jednak wiedziałem, że na nią mogę czekać wiecznie. Boże, co ja wygaduję do cholery?! Przecież to niedorzeczne. Muszę jak najszybciej wywalić te słowa ze swojej głowy.

-Mam nadzieję, że nie czekałeś długo. – uśmiechnęła się ukazując swoje białe zęby, a zarazem w jej policzkach pokazały się dołeczki, które tak bardzo uwielbiałem.

-Nie, nie. – odwzajemniłem jej uśmiech i obejmując ją jedną ręką w pasie przygarnąłem do siebie, po czym pocałowałem w czubek głowy. – Kolacja?

-A może spacer? – spojrzała na mnie uśmiechając się.

-Czemu nie. – chwyciłem jej dłoń i delikatnie pociągnąłem za nią. – Niedługo będę musiał wyjechać..

-Proszę Cię, nie mówmy o tym. – z jej twarzy zniknął uśmiech, ten który tak bardzo pokochałem.

-Kiedyś będziemy musieli o tym porozmawiać.. – westchnąłem i zatrzymałem się przy jednej z parkowych ławeczek. – Posłuchaj mnie.

-Aleks, proszę Cię, odpuśćmy tę rozmowę.

-Asia.. – usiadłem na ławce i pociągnąłem jej dłoń co sprawiło, że usiadła na moich kolanach. – Może przyjedziesz do mnie jak skończysz ten nieszczęsny pierwszy rok studencki?

-Ale jak Ty to sobie wyobrażasz?

-Jak to jak? – delikatnie się uśmiechnąłem i pogładziłem dłonią jej policzek. – Normalnie. Nie chcę się z Tobą rozstać na tak długo.

-Ja z Tobą też nie. – uśmiechnęła się. Znów jej twarz zabarwiał najpiękniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałem.

-To pojedziesz ze mną?

-Ale kiedy wyjeżdżasz?

-Za trzy dni mam samolot do Serbii. – odwróciłem wzrok w drugą stronę.

-Jeżeli uda mi się wszystko załatwić na uczelni to pojadę z Tobą. – ułożyła dłoń na moim policzku i delikatnie musnęła moje wargi.

-Chodźmy. – uśmiechnąłem się i ruszyliśmy w głąb parku.

Ale wiecie co? Nawet taki spacer zabiera ogrom czasu i dotarło to do mnie. Późnym wieczorem odprowadziłem Asię do domu i pożegnałem się z nią, a sam wróciłem do siebie. Kostek już dawno spał, więc wziąłem szybki prysznic i udałem się do swojej sypialni.

Wróćmy do tych pięknych i cudownych dni spędzanych nad morzem.. Haha, udał mi się żart, no nie?

Wiedziałam, że nie będę miała spokoju w tym budynku, bo przecież dzieliłam go.. No tak, wolę nie wypowiada tego imienia. Wyjęłam z szafy walizkę i zaczęłam pakować do niej wszystkie swoje rzeczy. Trzask drzwi uświadomił mi, że Maciek wrócił, jednak nie przejmowałam się tym. Łzy z moich policzek opadały na jasne panele ułożone na podłodze, a ja nie potrafiłam ich opanować. Kiedy usłyszałam skrzypnięcie otwieranych drzwi szybkim ruchem otarłam policzka i kończyłam wcześniejsze zajęcie.

-Diana, co robisz? – podszedł bliżej mnie.

-Nie widać? – starałam się opanować ton głosu, aby nie dać mu możliwości poznania po mnie iż zranił mnie.

-Mogę Ci to wyjaśnić.. – chwycił moją dłoń.

-Odpuść sobie! – krzyknęłam wyrywając swoją dłoń z jego uścisku. – Ślepa nie jestem, wiem co widziała. – odwróciłam się w jego stronę. – Wystarczył jeden wieczór, jedno moje zawahanie, a Ty tak po prostu poleciałeś do innej!

-Diana, daj mi to wyjaśnić..

-Nie będziesz mi nic wyjaśniać! – krzyknęłam i odwróciłam się, aby zapiąć zamek swojej walizki. – Po co mnie tutaj przyciągnąłeś, co? – przeniosłam wzrok na niego, a na moich policzkach znów wytworzył się strumyk słonych kropli. – Po to, żeby spędzić czas ze mną i nacieszyć się naszą samotnością czy po to aby spotkać się z nią? - patrzyłam wprost w jego oczy, a on nawet nie zareagował. Nawet nie starał się wypowiedzieć słowa. To zabolało jeszcze bardziej. – Właśnie, tak myślałam.

-To nie jest tak jak myślisz. – w końcu wysilił się na kilka słów, ale co to da?

-Dobrze wiesz, że jest tak jak myślę. – wzięłam walizkę i stanęłam przy wyjściu z pokoju. – Wracam do Bełchatowa, a Ty możesz sobie zostać tutaj z tą swoją ukochaną.

Wyszłam trzaskając drzwiami. Wysunęłam z kieszeni telefon i wykręciłam numer do Dagmary. Porosiłam ją, aby sprawdziła mi, ok której mam jakiś pociąg powrotny. Nie pytała o nic, to było dla mnie najważniejsze. Nie zadawała zbędnych pytań, tylko po prostu spełniła moją prośbę. Pociąg miałam wieczorem, więc kilka godzin musiałam odczekać siedząc bezczynnie na dworcu. Kiedy wybiła tak zwana godzina zero wzięłam swoją walizkę i wsiadłam do pociągu zajmując jeden z wolnych przedziałów. W głębi serca chciałam, aby Maciek przyjechał na ten cholerny dworzec i starał się mnie przekonać, abym nie wyjeżdżała, jednak jak zawsze nadzieja matką głupich. Pociąg ruszył, a ja tkwiłam w bezruchu dopóki drzwi mojego przedziału się nie otworzyły. Serce przyspieszyło na samą myśl o tym kto to mógł być, ale kiedy odwróciłam wzrok odetchnęłam z ulgą, ponieważ był to zwykły konduktor. Kupiłam u niej bilet, po czym dokładnie zamknęłam przedział. Cała droga minęła mi w jednej, niezmiennej pozycji. Jak głupia wpatrywałam się w okno i czułam jak z każdą sekundą moja nogi stają się coraz bardziej mokre od łez, które skapywały na nie. W Bełchatowie byłam około godziny dwudziestej trzeciej. Zadzwoniłam po Dagmarę, która już po dwudziestu minutach stała obok mnie. Nie dużo myśląc wpadłam w jej ramiona i jak głupia rozpłakałam się. Znów nie pytała co się stało, tylko mocno mnie przytuliła do siebie.

-Mogę się u was zatrzymać? – spojrzałam na nią ocierając łzy.

-Przecież nie musisz pytać. – niepewnie się uśmiechnęła i przejęła moją walizkę.

Wsiadłyśmy do jej samochodu, a kiedy dotarliśmy na miejsce, jakim było ich mieszkanie bez słowa weszłam do środka i zamknęłam się w swoim starym pokoju. No może nie starym, tak dziwnie to zabrzmiało, nie sądzicie? Dawnym. Tak, już lepiej. Więc wracając. Zamknęłam się w swoim dawnym pokoju i nawet nie miałam zamiaru zabierać się za rozpakowywanie walizki. Od razu padłam na łóżko i schowałam głowę w poduszkę, w której zapewne znajdowało się więcej moich wypłakanych łez niżeli piórek czy czegokolwiek z czego była zrobiona. Moją błogą chwilę płaczu przerwało pukanie do drzwi.

___________________________________________________________

Wiem, ostatnio nieco zaniedbałam tego bloga jak i moje pozostałe. Ale to nie z mojej winy, chociaż w sumie.. Tak w prawdzie to nie miałam czasu, aby usiąść na spokojnie i cokolwiek napisać. Każdy dzień miałam zwalony nauką, nawet w weekendy nie miałam czasu, aby cokolwiek napisać. Chciałam Was przeprosić za tę moją nieobecność tutaj, ale wiecie, szkoła jest ważniejsza i trzeba się uczyć. Chociaż teraz. A u mnie nie było nic innego jak szkoła, nauka, szkoła, nauka.. Mam nadzieję, że teraz to się zmieni, choć nic nie obiecuję. Wybaczycie mi?

Pozdrawiam serdecznie! ;*

Bartosz! *-*